Ενα δεύτερο μνημείο του Γουμέρου. Ο Αγ. Αγιάννης ο Πρόδρομος, που τιαι στην Γενέθλιο ημέρα του Βαπτιστοΰ, 24 Ιουνίου, λέγεται και τ’Αγιαννιού Ριγανά. Από τις πολλές ρίγανες στον τόπο. Παντού γΰρω γύρω στα χωριά Αγίου είναι ρίγανη. Η περιουσία, η εκκλησία, τα κελιά, ανήκουν στον Πανάγιo Τάφο. Στην Εξαρχία του Παναγίου Τάφου.
Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας, τελείται Αγιασμός, από την πηγή ύδατος της Μονής. Λίγο πιο πάνω υπάρχει μια ελιά 3.000 χρόνων.
Το λιθόκτιστο μοναστήρι, συγκρότημα απαράμιλλης τέχνης και πολισμοΰ είναι του 9ου αιώνα. Ο Ανδρόνικος – Παλαιολόγος μνημονεύεται στην αναμνηστική του επιγραφή. Ήταν βυζαντινός ναός σταυροειδής με τρούλο. Άνηκε στους λεγόμενους σταυροειδείς – σπηλαιοειδείς αγιορείτικους ρυθμούς του Αγίου Όρους. Πριν από 25 χρόνια ήλθε κάποιος καλός μάστορας και έφτιαξε τη σκεπή, η οποία είχε μετατραπεί σε δίριχτη, απλή, σαμαροειδής σκεπή. Τα χέρια του “χρυσά”, αποτύπωσαν την πίστη του και την αφοσίωση του στο Χριστό με το έργο αυτό. Την παραμονή 23 Ιουνίου στον εσπερινό, καταφθάνει αρκετός κόσμος. Από το Γούμερο, Μουζάκι, Κουτσοχέρα, Ώλενα, Καρυά, Αγ. Άννα κ.λπ. Ο Καλόγερος Αμβρόσιος ήταν σπουδαίος άνθρωπος. Προ ετών γύριζ στα χωριά και μάζευε προσφορές για το Μοναστήρι. Του έδωσε άλλη πνοή. Έφερνε όργανα έξω απ’τον περίβολο και οι κάτοικοι έψηναν γουρνοπούλες. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι τα τελευταία χρόνια, οπότε ατόνησε. Αναβίωσε πάλι πριν από 10 χρόνια, βράζονταν χονδρά κρέατα και προσφέρονταν στους προσκυνητές. Ανήμερα γίνεται θεία λειτουργία με τα Ιερά σκεύη τα οποία γράφουν τις δωρεές απ’τον Πανάγιο Τάφο. Στο πέρας της θ. λειτουργίας γίνεται η λιτάνευση της Ιεράς εικόνας, μέχρι τη “φιάλη” υπαίθριο σκέπαστρο όπου ο ιερεύς κάνει αγιασμό. Μετά επακολουθεί γεύμα με νηστίσιμα αν είναι το Πάσχα νωρίς,αν όχι πρώιμο, είναι κατάλυση εις πάντα, πλην Τετάρτης και Παρασκευής.
Δεσπόζουσα μορφή των νεοτέρων χρόνων ο Βασίλης Τζουανόπουλος και η Σούλα Τζουανοπούλου.
